Patrick is van mening dat de verhalen wel erg lang zijn. Vaak hebben we tijdens de vakanties niet veel tijd of zin om iets op te schrijven, maar het reistempo ligt nu wat lager en hierdoor is er ook hiervoor iets meer tijd. Ik merk dat ik het leuk vind om te schrijven, maar ik zal voortaan een korte inleiding doen, dan kun je de rest overslaan, als geen zin hebt in lange verhalen.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht in het hart van de jungle aan de Batang Rejang. Hier hebben we een longhouse bezocht en voornamelijk het leven langs deze rivier hebben aanschouwd, waarbij je soms erg afhankelijk bent van de natuur (ook wij).

Onze reisplannen zijn voor een deel gelukt. We zijn met de boot via Sibu in Kapit aangekomen. Dit was al een belevenis op zich. De Batang Rejang is de langste rivier van Maleisië en daarmee een belangrijke vervoersader voor westelijk Borneo. De boot naar Sibu is wat oncomfortabel en we staan liever op het dek, waar het een herrie van jewelste is. In eerste instantie om dat er een tiental kratten met kuikens geladen zijn. Daarna vanwege de motoren van het schip. We varen eerst over open zee, daarna de rivier op. We zijn net op de rivier als we alsnog onze gewilde rivierdolfijn zien. Hij is maar alleen, dat wil zeggen dat we zijn maatjes niet zien. De rivier is geen helder blauw water, maar erg bruin van het vele zand dat hij meevoert. De schepen die we inhalen (want we gaan wel erg hard) en tegenkomen, zijn divers. Kleine vissersbootjes, iets grotere expressboten voor personenvervoer en gigaschepen voor containers, vervoer van hout en het uitbaggeren van de rivier. Langs de rivier zien we kleine dorpjes, grote houtopslagen en veel, heel veel jungle. In Sibu moeten we overstappen op de expressboot naar Kapit. Omdat we verschillende bootjes hebben gezien op de rivier, hebben we een beetje schrik. Het zijn platte lange boten, met kleine raampjes. De Lonely Planet omschrijft ze als soort space shuttles. Er blijken drie klasses te zijn en Patrick vraagt al gelijk: 'zullen we luxe doen?' Jip, geen risico, we nemen de duurste klasse en leggen € 7,50 neer per kaartje om drie uur te varen. Gelukkig valt het alles mee. Ook de tweede en derde klasse zijn prima, maar iets minder ruimte. We krijgen zelfs de Chinese versie van KarateKid. Deze boot is een stuk relaxter, rustiger en comfortabeler dan de vorige.

Kapit is een handelsdorp aan deze Batang Rejang. Het dorp is ook enkel te bereiken via deze rivier. Wegen gaan er niet naar toe en het oude vliegveld is al jaren niet meer in gebruik. In dit dorp is het trefpunt voor vele bewoners die verder het oerwoud in wonen in longhouses. Echte dorpjes zijn er niet meer, behalve nog een paar kleintjes aan de rivier. Mensen leven hier echt van zonsopgang tot zonsondergang, want 's avonds is het erg rustig, maar overdag grote bedrijvigheid in de stad, maar vooral aan de aanlegsteiger. Het is een komen en gaan van bootjes, in allerlei formaten en deze moeten allemaal geladen en gelost worden. Dit wordt voornamelijk gedaan door sjouwers, kleine maar zeer gespierde mannen, die heftige ladingen op hun schouders torsen. Nu het water laag staat, zit er behoorlijk wat trappenwerk bij voordat de lading op straatniveau is.

Omdat we doorwillen varen naar Belaga, hebben we een permit nodig. We wandelen richting het kantoor, dat ongeveer een kwartiertje buiten het dorp ligt (volgens onze info). Na ruim een half uur wandelen, twijfelen we of we wel goed zitten, maar omdat het eigenlijk niet kan missen en we een gebouw zien, dat we ervan verdenken het kantoor te zijn, stappen we stuk door op onze slippers. Na ongeveer een uur blijkt dat we goed zitten, maar dat helaas alle ambtenaren in vergadering zitten. Maar na een klein half uurtje, hebben we het papiertje met vereiste stempel. We besluiten dat er een kortere route richting het dorp moet zijn en lopen op goed geluk de richting van het dorp op en ja hoor, er blijkt een voetgangers-/fietsburg te zijn, waarmee we een heel eind afsnijden. Al met al is het een leuke route geworden en zijn we op plekjes gekomen, waar we anders niet waren gaan kijken. Het laatste stukje willen we over een wandelpad langs de rivier doen, maar na 100m weerhouden ene paar luidruchtige honden ons van deze plannen en besluiten we toch maar via het asfalt verder te wandelen.

Geheel tegen ons gewoonte in, bezoeken we 's middags een museum, dat men speciaal voor ons opent. Hier hebben ze een reliëfkaart van de omgeving met alle longhouses en etniciteit erop aangegeven. Enkele liggen erg ver de jungle in, vele dicht bij de grote rivier. We willen graag een longhouse zien, maar hoeven niet zo nodig allerlei activiteiten met deze mensen te doen. Je kunt namelijk een tour boeken, waarbij je dan thee gaat drinken, helpt koken, rijst wassen, jagen, whatever. Ik vind het altijd een erg vreemde gedachte om dat te doen. Alsof ik naar Volendam ga en daar vraag of ik een dagje mag mee draaien in een authentiek huisje van een oud omaatje, dat nog in klederdracht loopt. Of dat iemand die naar Achtmaal komt, om eens te kijken hoe wij nu leven in zo'n dorp en dan graag mee gaat boodschappen doen, de was ophangt en mee naar het café gaat. Tja....we lopen liever door een dorp en kijken gewoon rond en laten de mensen de dingen doen, alsof wij er niet zijn.

We besluiten daarom niet met een tour te gaan, maar zelf naar zo'n longhouse te gaan. We zoeken de meest toegankelijke op, qua ligging, maar ook qua ontvangst. Dit longhouse Rumah Bundong is gewend om individuele reizigers te ontvangen. Ze vragen gewoon een soort vergoeding en dan mag je foto's maken. Ik kan ze geen ongelijk geven, want als toch wekelijks iemand bij mij in huis komt kijken en graag foto's wil nemen, zou ik ook geld gaan vragen. Zo gezegd, zo gedaan, of toch niet....

We hebben gelezen dat we met een soort openbaar busje naar Longhouses kunnen gaan, die niet ver weg liggen. De bestemmingen staan aan op de zijkant van de busjes. Dat klinkt makkelijk. Je zoekt het juiste bus je uit, betaalt en stapt uit op je bestemming. We weten nog niet zeker hoe we dan terug moeten, want wie weet wanneer zo'n busje weer bij het longhouse komt. Wellicht moeten we 10 km terug wandelen. We twijfelen of we voor de zekerheid onze wandelschoenen moeten aantrekken. Zorgen om niets, blijkt. Die busjes functioneren gewoon als een soort taxi, maar ze verzamelen mensen die ongeveer dezelfde richting op moeten en als het busje vol is, gaat hij z'n route rijden, maar die gaat niet helemaal naar een longhouse, tenzij je hem daar voor betaald. Na op enkele plaatsen vragen, hoe we dit moeten regelen, komen we tot de conclusie dat we maar gewoon een busje met chauffeur huren en dat blijkt een goede keuze te zijn. De chauffeur is erg vriendelijk en probeert met z'n gebrekkig Engels ook gids te zijn. De weg naar het Longhouse is niet erg best en ik snap wel dat hier geen openbaar vervoer komt. Onderweg naar het longhouse komen we de chief tegen en de chauffeur meldt netjes dat hij twee gasten bij heeft. De chief vindt het wel best.

Omdat we eigenlijk niet goed weten wat we nu moeten verwachten, zijn we zeer aangenaam verrast als we aankomen. Rumah Bundong is een oud longhouse, meer dan 100 jaar oud, maar inmiddels uitgebreid met modernere delen. We schrijven wat in het gastenboek en zien dat ze al veel bezoekers hebben gehad, waardoor ze ook erg je gewend zijn aan mensen die in hun ‘dorpje' rondlopen en foto's maken. Ze werken gewoon door, alsof we er niet zijn, ideaal voor ons. Iemand omschreef een longhouse als een horizontale flat, met de appartementjes allemaal naast elkaar. Ik zie het meer als een klein dorp met rijtjes huizen, waarbij het trottoir overdekt is. Mensen die er wonen hebben gewoon elk een eigen huisje met een voordeur, die gewoon op slot gaat, maar ze leven ook veel op de overdekte galerij, daar het een hechte gemeenschap is. Verder hebben ze kleine akkertjes, een schooltje en staat een longhouse meestal aan de rivier, waarin ze wassen, vissen, zwemmen en baden. Enerzijds erg traditioneel, maar anderzijds lekker aangepast aan de moderne tijd (satelliet TV, airco, auto's).

Tot zover, volgende keer weer verder....