Oorspronkelijk hadden we bedacht om vanuit Bardia NP naar Pokhara te vliegen, maar helaas die lijndienst bestaat niet. We hebben verschillende opties overwogen en besloten de nachtbus van ongeveer 15 - 20 uur te nemen. We hebben er een beetje schrik van, maar het lijkt de snelste en vooral goedkoopste optie te zijn. Santo, manusje van alles daar, brengt ons naar het dorp, waar de bus van 15:00 langs komt. Maar omdat niet alles precies volgens schema gaat, moeten we er al om 14:00 uur zijn, want hij komt van de grens met India en kan best vroeger zijn. Nou dat vroeger is vandaag niet, want we moeten wachten tot 16:30 totdat hij er is. Ondertussen vergapen wij ons aan het gebeuren om ons heen en de dorpsbewoners vergapen zich aan ons. Op een gegeven moment wil ik graag plassen en we zitten bij een winkeltje annex guesthouse te wachten en het zoontje toont mij de wc. Echter, ik verwacht een Aziatisch hangtoilet en het is pikkedonker, dus ik aarzel om naar binnen te gaan. Ik wil wel zien waar ik binnenstap. Het jongetje snapt echt niet waarom ik zo aarzel. Dan doet zijn moeder het licht aan en het blijkt een Westerse zit-wc te zijn (zo donker wat het dus). Het jongetje denk dat ik een dergelijke wc niet ken, wijst mij aan hoe ik het toilet moet gebruiken. Ik kom niet meer bij van het lachen en dank hem uitvoerig. Ook in dit dorp staat de vooruitgang niet stil, want er wordt een soort glasvezelkabel aangelegd. Met een hypermodernmachine wordt de kabel onder de weg door gegraven en gelegd. De machine wordt op afstand bestuurd. Het hele dorp is uitgelopen om dit te volgen. Santo ziet de machine en springt van zijn stoel: 'where is the driver, the machine is moving, where is the driver'. Patrick legt hem uit de man met de jeans en witte shirt de immense machine op afstand bestuurt. Wow, dat moet ook Santo toch even van dichterbij bekijken.

Later bespreken we de motoren in Nepal. Santo wil ook graag een motor kopen, maar dan zonder papier, anders is hij te duur. Met papieren kost een nieuwe motor ongeveer € 1.500, zonder papieren is hij maar € 200. Dit is voor een Nepalees nog steeds een gigantisch bedrag, maar Patrick heeft al visioenen van motorhandel tussen Nepal en Nederland. Verder zien we vrij jongetjes, die hun maaltijd bij elkaar hebben gevist, de zwerfhonden, die continu ruzie maken, kinderen die hout komen verkopen, bussen die in- en uitgeladen worden. Een chauffeur die zijn kleren voorop de bus hangt, zodat ze gedurende het rijden kunnen drogen.

Als onze bus dan eindelijk arriveert, zien we gelijk waarom hij zo laat is. De lading heeft waarschijnlijk wat meer tijd gekost dan gebruikelijk. Het dak staat namelijk helemaal vol met geiten. Onze rugzakken kunnen inmiddels ook niet meer achterin en moeten dus op het gangpad, dat ook al helemaal volstaat. De bus valt ons mee. Het is een betere bus dat we tot nu toe in hebben gezeten, maar helaas zijn de schokbrekers totaal versleten. Op een gegeven moment heb ik muziek op staan, één of ander housenummer en ik zie alle passagiers op het ritme van mijn muziek uit de stoelen vliegen. Het ziet er erg komisch uit, maar het betekent uiteraard ook dat wijzelf ook totaal door elkaar geshaket worden. Vanaf het moment dat het donker is, lijkt het net zo'n achtbaan. Door de geluiden, lijkt het alsof we heel hard rijden, op onverwachte momenten word je uit je stoel gelanceerd en je schudt continu. Op de kermis tel je goudgeld neer voor zo'n ritje en dat duurt het maar een paar minuten, wij kunnen hier gewoon 15 uur van genieten. Rond middernacht stappen nog een 15-tal mensen in, waarvoor naar mijn mening geen plek meer is. Maar jawel. De eigenaren van de geiten, moeten maar op het dak; via leuningen en over mensen heen klimmen, kunnen er nog drie bij op de achterbank. De rest gaat maar gewoon op de bagage in het gangpad zitten. Ik maak nog wat stennis met een stel dat hun lekkende tas met olie op onze rugzakken wil zetten. Vervolgens val ik, volledig tegen de verwachting in, in slaap voor een paar uur. Ineens schrik ik wakker en het blijkt dat er een boel mensen de bus uit zijn en een deel van de bagage weg is. Ik zit verdorie naast mijn rugzak en blijkbaar hadden ze hem gewoon kunnen jatten, want ik heb helemaal niets gemerkt (Patrick overigs ook niet).

In de ochtend komen we in Pokhara aan.