Het geplande doorvaren naar Belaga gaat niet lukken, daarom terug via Sibu naar Miri om vervolgens het chique Brunei binnen te stappen met neusapen, waterdorpen en een smerig hotel.

Na Kapit willen we graag doorvaren naar Belaga. Een klein dorpje verder stroomopwaarts, In Kapit zien we voornamelijk mensen van de Iban-stam en slechts enkele andere (we herkennen de andere alleen als ze hun kernmerkende lange oorlellen hebben). In Belaga komen veel meer mensen van de Kenyah- en Kayanstam. Vanuit Belaga willen we daarna proberen met een pick-up via een soort bouwweg (voor de houthakkers) terug richting de kust te gaan. We weten dat wanneer het water laag staat, dat de boten niet voorbij de Pelagus rapids kunnen komen, een reeks stroomversnellingen. We proberen van te voren informatie in te winnen, maar blijkbaar weet niemand of de boot de volgende dag vaart. Het is gewoon afwachten of hij vertrekt om 9:00 uur. Dus we besluiten gewoon op tijd naar de ‘jetty' te gaan. De verkoopsters aldaar vertellen ons al snel dat de boot niet zal gaan, want hij gaat al dagen niet. Voor de zekerheid wachten we toch nog even. Patrick informeert nog even bij een bootsman, maar helaas ook deze vertelt ons dat de boot al vier dagen er niet heen kan en vandaag ook niet, het waterpeil te laag. Dus we zoeken de boot richting Sibu op. In Sibu kopen we een vliegticket naar Miri (de bus duurt ons te lang) en eenmaal in Miri is er voor ons ineens een heel andere sfeer In Kapit waren de inwoners erg vriendelijk en enthousiast. Iedereen groette ons en wisten waar ze ons die dag eerder hadden gezien (we vielen blijkbaar op) en werden foto's van ons gemaakt, maar hier vallen we niet meer op. Het lijkt ineens veel onvriendelijker, maar dat is het niet hoor, we krijgen gewoon wat minder aandacht (verwend zullen we maar zeggen).

Vanuit Miri willen we met de bus naar Brunei en we vragen bij het hostel informatie. Echter, hier weet niemand het echt goed. 's Morgen blijken we dus ook bij het verkeerde busstation te staan en genoemde bus van 7:00 lijkt niet te bestaan. We nemen een taxi naar het andere busstation en gelukkig hier wel een bus naar Brunei (rechtstreeks nog wel). De grensformaliteiten regelen we met nieuwe stempels in het paspoort en dan zijn we ineens in het rijke Sultanaat Brunei.

Brunei is maar een klein gedeelte van Borneo, maar wel het deel waar olie werd gevonden en dus centjes verdiend worden. We hadden verwacht dat Brunei heel anders zou zijn dan de Maleisië (beetje meer Dubai), maar het lijkt er erg veel op, maar dan een soort upgrade. Hogere prijzen, mooiere auto's (brandstof spotgoedkoop), grotere huizen. In Brunei zijn heeft zijn schitterende natuur in oorspronkelijke staat weten te behouden. Ze hebben het hout of grond van het oerwoud niet nodig om extra inkomsten te vergaren, de olie brengt voldoende op. Verder is hier niet zo bijzonder veel te beleven, maar omdat we ‘in de buurt' zijn, willen we het kleine landje bezoeken. Met die hogere prijzen en omdat we één nachtje blijven, kiezen we voor één van de goedkoopste slaapalternatieven. Omdat we twee kamers toch wel erg smerig vinden en weer willen vertrekken, krijgen we de grootste kamer aangeboden voor dezelfde prijs met een gewoon toilet en douche. Dus nemen we het toch maar. Gedurende ons verblijf verbazen we ons steeds meer hoe vies het is, maar wennen er tegelijkertijd ook aan, maar de volgende keer gaan we toch maar voor een upgrade.

We wandelen wat rond, verwonderen ons over het Royal palace ‘Istana Nurul Iman' een terrein van 300 hectaren, meer dan 1700 kamers, 250 badkamers, voetbalveld, sportzalen enzovoorts. Leuk optrekje voor een sultan van zo'n klein landje. We regelen een bootje om naar Pulau Ranggu, een riviereiland waar neusapen zouden zitten. Door een misverstandje varen we al om half drie, terwijl we weten dat we eigenlijk tegen zonsondergang de meeste kans hebben om ze te zien. Maar we hebben geluk, we zien er een heleboel, grote, kleintjes en zelfs meerdere mannetjes, die de bekende rode neus hebben. De bootman doet ook erg zijn best om in de mangrove te varen, zodat we ze goed kunnen zien. Op de terugweg spotten we nog wat leuke vogels. Bij deze tocht zien we Kampong Ayer vanaf het water. Dit zijn 28 dorpjes op palen in de rivier grenzend aan de stad. De huizen zijn verbonden met smalle (en niet over even stabiele) bruggetjes. Na deze heerlijke tocht op het water lopen we ook nog even de Kampong Ayer in. Ik vind de planken wiebelig en smal, maar de bewoners zelf hebben daar geen last van en rennen er bijna overheen. ´s Avonds bekijken we de Omar Ali Saiffuddien Moskee, die zowat de hele dag luidruchtig laat weten, dat we in een Islamitisch land zijn. Deze moskee is nu heel mooi verlicht. Het is momenteel Ramadan en in Maleisië merk je daar weinig van, omdat op Borneo ook andere geloven goed vertegenwoordigd zijn. In Brunei is dit anders. Omdat het vrij streng islamitisch is, twijfelden we of dat we overdag wel konden eten. Maar gelukkig zijn ook hier Chinezen en die eten een hele dag en daar pikken we dan maar iets van mee.

We blijven 's avonds nog wat in een koffiebar hangen (tja café met bier hebben ze hier niet) en gaan pas laat naar ons smerige kamer terug. Ondanks het geroep van de minaret, het gerammel van de airco en de vele niet nader te definiëren mini-insekten, slapen we prima en weten de volgende dag niet hoe snel we weg moeten komen.

Greeetzzz uit Brunei