We zakken af naar de Kinabataganrivier in Sabah. Een grote rivier, waar veel wild te spotten kan zijn. Hier brengen we twee nachten door met spannende wandelingen, wiebelige bootjes en leuke gidsen.

We twijfelen of we ons in Ranau moeten laten afzetten om daar op de expressbus naar Lahad Datu te stappen, maar iedereen verzekert ons dat de bus ook hier bij het NP zal stoppen. Dus we gokken het erop (we hebben namelijk nog geen één bus zien stoppen). En ja hoor, geen probleem. We zoeken een plekje in de bus en komen terecht tussen zes meiden, met een bekend accent dat Patrick direct als Amsterdams herkent later labelen we de meiden als Gooische meiden. Aardige meiden, hoor, maar kijken met een andere blik naar de wereld dan wij. Ze zijn eigenlijk per toeval in Borneo belandt. Ze hadden een studieproject in Shanghai en besloten vandaar uit naar de Filippijnen te gaan, maar daar moet je bij binnenkomst een uitreisticket laten zien. Omdat ze dat niet hadden, moesten ze die ter plaatse boeken. Een ticket naar Borneo bleek het goedkoopst en nu zitten ze hier. Patrick denkt dat het eten in de Filippijnen wel heel slecht moet zijn, want ze zijn alle zes graatmager. We verlaten de bus in de middle of nowhere en ontmoeten daar Gerben en Maaike, die we in Kuching ook hebben gesproken. Ook zij zijn op weg naar de Kinabatagan rivier.

In KK hebben we een riviersafari geboekt. We hebben een redelijk goedkope uitgezocht, op zich niet eens vanwege de prijs, maar vanwege hun programma, dat vol zit met wandelingen en boottochtjes. We belanden bij de Nature Lodge, nabij Bilit. Basic, maar goed. Hier ontmoeten we Esther, nog een Nederlands meisje. Op het programma staan: vier riviercruises, twee nachtwandelingen en een dagwandeling, gelukkig mogen we ook nog twee nachten slapen.

De riviercruises zijn erg relaxt, in een bootje zitten en kijken waar de gids naar wijst. We proberen zelf uiteraard ook wild te vinden, maar we kunnen niet op tegen de gids. Hij ziet dieren, die we zelf amper zien, terwijl hij ons aanwijst waar we moeten kijken (en het is dan echt niet klein hoor: slangetje van een paar meter of een varaan (ongeveer een meter) op een tak boven de rivier). De dagwandeling is goed te doen, maar de nachtwandelingen zijn gewoon spannend. Je ziet werkelijk geen hand voor ogen en je weet dat er allerlei groot wild rondloopt. Het paadje is spekglad door de modder (ik ging dan ook heel elegant op mijn bek natuurlijk). Met een zaklampje probeer je dan iets te vinden. Uiteraard vindt alleen de gids de leuke dingen als slapende vogeltjes, minikikkers, boomkikkers, schorpioenen. Wij vinden voornamelijk rondvliegende insekten en spinnenwebben.

Bij elke tocht krijgen we een locale gids mee, die allen erg hun best doen om wild te laten zien en in het Engels zaken uit te leggen. We zien bij de riviertochten dan ook: neusapen, twee soorten makaken, Silverleafmonkeys, varanen, grote vogels, kleine vogels, krokodillen en een slang. Gerben en Maaike treffen zelfs een leopardcat bij hun nachtwandeling, maar die was helaas niet voor ons weggelegd. De echte toppers kunnen zijn: oerang oetangs en pygmeeolifanten, maar beiden worden zelden gespot en we zien ze dan ook niet. Dit weten we van te voren en we stellen ons verwachtingspatroon daar ook op in. De Gooische meisjes hadden dit duidelijk anders ingesteld en dat werkt erg sterk op onze lachspieren. Daarnaast zit het niet bij hen tussen de oren dat druk gekwebbel over spataderen, uitvinding van regenDEET en skivakanties niet bijdraagt aan het spotten van wild (groot of klein). Ze willen heel graag wild zien, hoe groter, hoe beter, maar bij de nachtwandeling klonk er geritsel en toen zat er bijna een Gooisch meisje in mijn nek van schrik en die liet een gil, waardoor het eventuele beestje wat er zat, in ieder geval weg zal duiken.

Na deze wilde beestenbende, zetten we koers naar Mabul Island om wat te relaxen......

See you later!