Wat een luxe: een privéchauffeur voor de komende dagen. We gaan op weg naar Riung, een klein vissersdorpje in het noorden van Flores. De eerste kilometers slingeren we nog met de zuidelijke kustlijn mee. Hierbij komen we voorbij het ‘Blauwe stenen strand'. Kilometers langs de kust spoelen stenen vanuit de zee aan en een groot aantal hiervan is blauw, variërend in grootte en tint. De inwoners verzamelen deze stenen en verkopen ze, zodat ze geëxporteerd worden naar voornamelijk Japan en Europa. Daarna steken we het eiland in noord-zuidrichting over. Het landschap is erf afwisselend. Het zuiden is erg groen en dichtbegroeid, maar hoe verder we naar het noorden gaan, hoe minder begroeiing en hoe droger en kaler het wordt. We passeren verschillende kleine dorpjes, die ons erg eenvoudig ogen, maar dan gaan we de weg aan de noordkust richting het westen volgen. Dit is erg slechte weg (lees: hier en daar ligt nog asfalt tussen de gaten) en we komen langzaam vooruit. Hierdoor hebben we alle tijd om de bewoning langs deze weg te bekijken. Het zijn dorpjes waarvan de woningen ver uit elkaar staan. Elke bewoner heeft een leuk lapje grond, maar dat is het eigenlijk ook wel. Er is geen stroom, geen water (de putten liggen ongeveer 10-15 km uit elkaar) en de huisjes zijn soms enkel van bamboo en palmbladeren gemaakt. Met wat geiten en een koe en uiteraard een graf op het erf is het plaatje compleet. Er groeit weinig hier en het stoft veel. Het lijkt ons een moeilijk leven hier. Richting Riung wordt de wereld weer wat groener.

Riung is echt een klein dorpje. Er zijn niet veel slaapgelegenheden of restaurants. We checken in bij het allernieuwste hotel in Riung. Het is een jaar oud, maar zonder het vereiste onderhoud, lijkt het al veel ouder. Het dorp heeft pas sinds een jaar stroom. Daarvoor hadden sommige gebouwen een generator en nu is er een dorpsgenerator. Een gigantische brulmachine die om 18:00 uur 's avonds aangaat en 's morgens tegen 6:00 uur weer uit gaat. Een deel van het dorp bestaat uit hele simpele bamboohutten op palen aan het water. Hier wonen voornamelijk de vissers. De rest van het dorp staat een paar honderd meter verder landinwaarts. Hier wonen voornamelijk de boeren, maar boeren vissen ook en de vissers boeren ook, en als met toeristen geld te verdienen is, doen ze dat uiteraard ook. Dus een bootje voor de volgende dag is snel geregeld, want Riung is de toegangspoort voor het NP Pulau Tujuhbelas. Dit bestaat uit vele eilandjes vlak voor de kust.

De visser nodigt ons uit op zijn bootje samen met zijn broer. Het is een houten schuitje met een motor van een soort oldtimertractor erin. Met wat touwtjes en houtjes bedienen ze het roer en de gashendel. We varen richting Pulua Ontoloe, waar een kolonie flying foxes zit. Dit zijn grote vleermuizen, die voornamelijk fruit eten. Ze hangen ondersteboven in de bomen in het zonnetje. Om ons een plezier te doen, klappen onze gidsen in de handen, zodat er een aantal wegvliegt. Patrick kan mooie foto's maken. Vervolgens varen we door naar een snorkelplek. Bootje wordt vastgelegd aan een boei en hup het water in. Er zijn daar niet veel visjes, maar het koraal is wonderschoon. Erg groot ongerept koraal, we zien steeds nieuwe soorten. Ineens komt er een grote harige paarse kwal voorbij zwemmen. Ik ga toch maar een metertje achteruit, want daar wordt ik niet graag door gestoken. Het blijft toch jammer dat we geen onderwatercamera meer hebben, want ook zo'n kwal zou het goed doen op de foto. We belanden even later op één van de eilanden met een prachtig wit strand. Het water is ontzettend helder en het voelt zo lekker om daar te zwemmen. Ook hier kunnen we snorkelen, maar dat biedt niet veel bijzonders. Onze gidsen roosteren ondertussen een verse tonijn voor ons, die we even later op smikkelen. Kort na ons arriveert het Franse koppel dat we ook in Moni hebben gezien. Ook zij gaan een visje roosteren. Onze kapitein moet terug naar wal (reden bleef wat onduidelijk), maar z'n broer zou terugkomen met verse kokosnoot voor ons. Dus we worden achtergelaten op een onbewoond eiland. We besluiten een rondje te wandelen naar de top van de berg. Dit is minder vermoeiend dan ik had verwacht, maar achteraf gezien ben ik toen wel lekker verbrand. Maar... het uitzicht is grandioos.

Eenmaal terug neem ik snel een douche. Patrick wacht totdat de generator aanspringt zodat hij ook wat licht heeft bij het douchen. Als het eenmaal zover is, vloekt hij: 'bij het ander hotel heb je het warm water op gemaakt, maar nu heb je zelfs het kouwe water opgemaakt.' Er is sowieso enkel koud water, maar helaas zit het hotel momenteel zonder water. Gelukkig komt alles goed aan het eind van de avond en is Patrick ook weer fris en fruitig.

Morgen weer verder..