We gaan Flores verlaten en richting Java. We moeten om 9:00 uur op het vliegveldje zijn. Omdat we voor vluchten graag op tijd zijn, nemen we om 8:00 uur de bemo. We zijn ruim op tijd, want het blijkt dat we de verkeerde vluchttijden hebben doorgekregen. Ze hadden namelijk een nieuw vluchtschema, maar dat blijkt bij nader inzien pas de volgende dag in te gaan. We vliegen nu ruim een uur later en aangezien het vliegveld ongeveer 100 m2 groot is, hebben we volop tijd om het ticket naar Java te checken op het minibureautje van Lion Air. De man aldaar checkt onze gegevens en zegt dat de tickets betaald zijn en dat we in Denpasar kunnen inchecken. Ik probeer hem uit te leggen dat we echt nog niks betaald hebben. Hij houdt vol dat het wel in orde is, dus vraag ik hem maar om een printje, waarop onze gegevens staan. Die betaling komt wel, maar het zou wel fijn zijn als onze gegevens in het systeem staan. De komende dagen zitten namelijk alle vluchten vol, omdat door de feestdagen na de Ramadan velen mensen van en naar familie reizen. Even later worden we gebeld en ik neem op, maar versta het niet zo goed en tegelijkertijd leidt Patrick mij af met allerlei signalen. De man van Lion Air hangt aan de lijn en Patrick staat op het hoekje van het Lion Air bureautje en hoort mij en de man van Lion Air met elkaar klungelen. De man heeft blijkbaar wat nader onderzoek gedaan en is tot de conclusie gekomen dat er iets niet goed is en ik kan per direct een nieuw ticket kopen en betalen. Ik dank hem hartelijk voor zijn service en daarmee is dat ook weer geregeld.

Mensen hebben ons gewaarschuwd dat vliegen naar en van Java rond deze feestdagen een crime is, maar het valt allemaal mee en we komen zonder problemen in Surabaya aan. We laten ons afzetten in het meest luxueuze hotel dat we ooit gehad hebben: Majapahit hotel. Dit is een hotel uit 1910, gebouwd door een Nederlander en het heette toen, hoe verrassend Oranjehotel. De koloniale stijl is geheel bewaard gebleven en het is gewoon ruim, mooi met geweldig personeel. We hadden twee nachten geboekt, maar boeken al snel een nachtje extra.

De tijd spenderen we hier met een wasje, info inwinnen, volgend slaapplaats boeken, zwemmen, Arabische wijk bezichtigen, de kreteksigarettenfabriek bezoeken (helaas was alleen het museum open, want ook de sigarettenrollers hebben vakantie), nieuwe t-shirts scoren, Nepal-ticket boeken en lekker lang douchen (of zelfs in bad). We spenderen ook wat tijd in het Tunjunganplaza, het grootste winkelcentrum in Surabaya. Het is er gigadruk, mensen krijgen hier een soort vakantiegeld voor de ramadanperiode en wat nog over is aan het eind van de feestdagen spenderen ze graag aan koopjes in de grote winkelcentra. Er is dan ook veel meer doen dan alleen winkelen: bioscoop, sportschool, kermisattracties en eten, eten en nog eens eten. Ze hebben zoveel verschillende restaurantjes, dat je drie keer per dag hier kunt gaan eten en na een week nog lang niet rond bent.

We krijgen in het hotel ook de krant bezorgd en hierin lees ik de problemen van de rijkere klasse tijdens deze feestdagen. Het blijkt dat de meeste rijke families nanny's, chauffeurs, tuinmannen, huishoudsters in dienst hebben. Deze personeelsleden komen vooral uit de plattelandsdorpen en wonen en werken in de stad. Maar voor de feestdagen gaan deze mensen allemaal naar hun families terug. Het lijkt toch wel een behoorlijk probleem te zijn volgens de krant, dat zich elk jaar weer voordoet. Tja, wie moet nu het werk doen, hoe komen ze aan boodschappen (want ook de groenteverkoper die normaal de wijk loopt, is vertrokken). Er worden allerlei adviezen gegeven hoe deze dagen het beste doorgekomen kunnen worden: ga op vakantie en laat je verzorgen, zorg dat het personeel je goed verzorgd achterlaat, ga bij je familie of vrienden logeren en uiteten, spendeer veel tijd in de shoppingmalls (hoef je niet te koken, wordt er niets vies en er is een goede parkeergarage). Gelukkig vind ik tussen het commentaar ook meningen dat het luxeproblemen zijn, dat ze het personeel nu zeker beter weten te waarderen. Er wordt een voorbeeld gegeven van een familie (twee volwassenen en twee kinderen) die ongeveer € 1000 voor een week vakantie te besteden hebben. We zijn even aan het rekenen geweest, maar als je in Nederland dit bedrag te besteden hebt, kunt je waarschijnlijk geen nanny, driver, maid en gardener veroorloven.

Overigs ben je hier al snel miljonair, want de miljoenen vliegen hier uit de pinautomaten. Het meeste moet contant betaald worden, maar omdat het grootste briefje slechts € 10 waard is en meeste automaten alleen € 5-briefjes geven, kun je niet veel geld tegelijk pinnen. Patricks portemonnee verslijt zowat door de grote pakketten geld die erin zitten en de pinbonnetjes vormen samen al een hele kladblok.

Na een paar dagen genieten, vertrekken we naar Ngadisari om een bezoekje te brengen aan de Bromovulkaan. Bij het boeken van een slaapplek, bleek dat bijna alles vol zit. De grootste piek is voorbij, maar het zijn nog de laatste dagen van de algemene vakantie hier en er zijn nog veel Javaanse toeristen op pad. We wilden met de trein gaan, maar dat werd ons afgeraden vanwege de drukte. De luxe ‘patas' bus wordt geadviseerd. Bij het hotel houden ze voor ons de stadsbus aan om op het busstation te komen en eenmaal daar worden we bijna vanzelf richting de juiste bus begeleid. Het is een ‘patas' bus, maar dan een hele oude en de airco brengt de temperatuur ongeveer van 32 graden naar 28 graden. De stoelen staan vanzelf in ligstand en de uitlaatgassen komen binnen en blijkbaar zitten we op de motor, want al het ijzerwerk om ons heen is loeiheet. Na een goeie twee uur worden we uit de bus gebonjourd en het gaat zo snel, dat we net te laat ontdekken dat we niet op het busstation in Probolinggo zijn afgezet, maar bij één of ander reisbureautje. Na wat info inwinnen, nemen we de bemo naar busstation en zoeken de bemo richting de Bromovulkaan. Er zit al een Zweedse jongen in (die al bijna twee jaar aan het reizen is!) en er komen er al snel meer en volgens onze begrippen is het busje vol. Maar.... volgens Indonesische begrippen is het busje nog lang niet vol. De Zweedse jongen blijkt al een uur te zitten wachten en we tikken er vlot een uurtje bij. Als het busje dan echt vol is (denken wij), komen er twee mensen met een kind aanlopen en die worden er nog in gepropt. Ja we kunnen weg, o nee, er komen nog drie mensen aanlopen, tja het is wat schikken, maar ook die passen er nog in. Nu kunnen we weg. Als ik het had moeten zeggen, had ik gedacht dat het busje geschikt was voor ongeveer 14 personen (wat voor Nederlandse begrippen al erg vol zou zijn), maar als we vertrekken zijn we met 20 volwassenen, twee kinderen en de chauffeur en .... er hangt er nog één aan de buitenkant. We worden gedropt bij Yoshi's guesthouse en daar regelen we snel een tour naar de krater, zodat Patrick wederom kan genieten van een zonsopkomst.