In het café/restaurant koelde het gisteravond flink af, want we zitten op ongeveer 1500m hoogte en men laat de deuren gewoon open staan. Dus gaan we maar op tijd naar bedje toe en vallen al snel in slaap, maar om half drie word ik even wakker en ik merk dat het ontzettend stil is (geen airco/fan, geen verkeer, geen moskee) en wil snel nog een even slapen, maar.... helaas ik de eerste jeep al aankomen, daarna geklets van het personeel en chauffeurs en om kwart voor drie wordt er op de deur geklopt. Patrick mort:'hij had three'o'clock gezegd en geen kwart voor three'o'clock'. Om drie uur gaan we toch maar uit bed, kleden ons goed warm aan, want op ons uitkijkpunt zou het ongeveer 5 graden zijn. Met een jeep worden we naar boven gebracht. Er rijden dan ook zeker 200 jeeps (ik zie wel mogelijkheden om dit anders te organiseren vanuit het NP-management en volgens mij kan dan ook gewoon iedereen een centje verdienen) naar boven, maar gelukkig blijkt boven de drukte mee te vallen en we vinden snel een goed plekje om de vulkanen te zien. De zon komt langzaam op en brengt een grote vulkaankrater (12 km) in zicht met daarin drie kleinere vulkanen (Bromo, Batok, Karusi) en op de achtergrond de grote vulkaan Semeru. Karusi en Batok zijn erg stil, maar de Semeru blaast regelmatig een grijs rookwolkje uit en de Bromo is lekker bezig. Hier binnen borrelt het blijkbaar flink, want er is een continue opstijgende stoomwolk te zien. Na een tijdje gaan we weer naar beneden en rijden we de krater zelf in en mogen we de Bromovulkaan beklimmen. Een stukje door het stoffige zwarte lava zand en dan nog een flinke trap op. Omdat dit op ruim 2300 m hoogte is, vraagt dit enige inspanning van mijn longen (mijn conditie is inmiddels nihil: combinatie van niet sporten, biertjes drinken en weinig doen mist z'n uitwerking niet). Gelukkig wordt de inspanning beloond. We kijken midden in de Bromokrater, waar de stoomwolken in volle vaart uitkomen. Het ruikt hier sterk naar zwavel. We herinneren ons dat we in Hawaii op sommige plaatsen niet mochten komen vanwege de zwaveluitstoot. Wellicht is het hier net ander soort zwavelgas of... zijn ze wat minder zuinig op de toeristen.) We lopen via een ander paadje terug zodat we niet langs het paadje hoeven waar alle paardjes lopen en we zijn ineens zijn we alleen, weg van de drukte. Het is net of dat we in de woestijn lopen qua landschap, erg kaal, licht glooiend en erg stoffig. Inmiddels is de temperatuur aardig gestegen en hebben we wat laagjes uit gedaan. Terug bij ons guesthouse stellen onze magen het ontbijt erg op prijs, want de dag is voor ons 7 uur oud en we hebben nog niets op. Vervolgens rugzakken weer inpakken en we settelen ons aan de kant van de weg om op de bemo te wachten. Ondertussen krijgen we tips van een tourbegeleider uit West-Java (en natuurlijk uit eindelijk zijn kaartje). We hadden eigenlijk vanuit dit dorp rechtstreeks naar Malang willen reizen. Het is ook mogelijk, maar het gaat ons veel moeite en geld kosten. Het kaartje waarover ik beschik (LP natuurlijk) wordt niet herkend en op hun kaartje staan sommige wegen niet op en tijdwinst gaat het niet opleveren. Dus moeten dezelfde weg terug en houden de bemo aan, die alweer helemaal vol lijkt te zitten, maar we kunnen nog mee. Tassen op het dak. Een meisje verhuist van de voorbank naar achteren en wij mogen voorin. Get the picture, van rechts naar links: chauffeur, een jongen, Patrick en een bejaarde (gelukkig smalle) man en ik zit bij Patrick op schoot, inclusief mijn kleine rugzak en mijn benen bijna in de nek bij de oude man. De man babbelt wat tegen me, klopte op mijn benen en vind het blijkbaar wel best. Ook achterin moet er even later nog eentje bij, waardoor de busbegeleider, maar aan de buitenkant gaat hangen: er zit weer ruim 20 man in het busje. Onderweg laden we in en uit qua mensen en qua lading. Geen idee wat er allemaal in de zakken zit, maar de vrouwen maken hier duidelijk de dienst uit en bepalen hoe de jongen de bus moet lossen. Eenmaal in Probolinggo, wil iemand ons ergens heen begeleiden. Eerst kletst hij wat: 'oooo, from Belanda, Amsterdam, goedendag, Robbe, lekker, lekker, mooie vrouw (ja hij weel wel hoe hij moet lijmen)', maar dan laat hij al snel weten dat er maar één bus naar Malang, maar hij wil de kaartjes wel regelen voor ons. Hij loopt met ons mee, maar Patrick leert hem nog een paar woordje Nederlands: 'Doeg, oudoe, de groeten'. We vinden al snel onze bus en we zijn weer op weg.

Ondanks dat Java het meest ontwikkelde eiland is en het meest internationaal georiënteerd is, zijn wij hier (buiten de bekende toeristenplekken) nog echt een bezienswaardigheid. In het winkelcentrum in Surabaya kwam een meisje ons verlegen vragen of we met haar op de foto wilden en winkelmeisjes vertelden giechelend in het Engels de prijs van een haarstiekje. Je ziet mensen dat ze elkaar attent maken op de aanwezigheid van ons. Ze lachen ons niet uit (dat deden de Chinezen wel) en zijn te verlegen om ons lastig te vallen, maar zijn duidelijk vereerd als we ze groeten of naar ze lachen. Soms schiet er ineens een kind naar me toe: 'hello sir' en is dan net zo snel weer weg. Het is anders dan op Flores, waar mensen heel blij met je zijn, omdat het veelal direct extra geld in het laatje betekent (naast de reguliere inkomsten) en daarom hun verlegenheid iets sneller overwinnen. Hier is men wel nieuwsgierig, maar veelal van een afstandje. In de bus zwaaien en lachten de meeste even en verder niets. Deze keer komt er een man met zijn kleine dochter naar ons toe en wil haar laten zwaaien naar ons. Ik zwaai uiteraard terug. Pa helemaal verguld, maar dochterlief is niet onder de indruk.

Eenmaal in Malang leggen we uit dat we naar het treinstation willen en we zitten al snel in een bemo. We moeten dubbel betalen, want de rugzakken kunnen vanwege de regen niet op het dag en dus nemen plek in, waar normaal twee mensen kunnen zitten Geen probleem. Hup, de bemo wordt weer overvol geladen en begint aan zijn rondje. We komen al vrij snel langs het treinstation, maar omdat wij helemaal achterin zitten, gaat hij eerst zijn andere mensen afzetten (denken wij), maar vervolgens blijft hij rijden, rijden en rijden. De laatste mensen gaan er op een andere busterminal en hij wil ons er hier ook uitzetten, maar inmiddels zitten we 5 km ten zuiden van de stad en we zijn 5 km ten noorden van de stad begonnen en je raadt het al, het treinstation is midden in de stad. We proberen de man uit te leggen dat we echt naar het treinstation moeten, maar helaas kunnen we nergens het jusite Indonesische woord vinden. Drie keer in het Engels gezegd met verschillende uitspraak, een keer in het Nederlands (ook dat lukt wel eens hier), op een kaartje aangewezen en uitbeelden met tjoek-tjoek-puup-puup, maar hij begrijpt het echt niet, maar hij gaat in ieder geval weer op pad. Onderweg stappen weer twee mensen in en één daarvan snap waar we heen willen en legt het uit aan de chauffeur. Twee keer wil de chauffeur er ons er zomaar ergens uit zetten, maar het regent enorm buiten en we weigeren uit te stappen voordat we bij het treinstation zijn. Uiteindelijk belanden we daar waar we wezen willen. We winnen info voor de trein naar Yogyakarta en gaan een hotelletje zoeken. Druipend komen we bij onze eerste keus aan en gelukkig is daar ook plek. We douchen ons snel, hangen de kleren te drogen en gaan wat eten zoeken. We zijn vanmorgen dus om 3 uur begonnen en om 10 uur ontbeten, maar door het gedoe met de bemo zijn we inmiddels toe aan avondeten, dus die magen knorren weer wel. Op zich heeft de dag niet lang geduurd, maar toch liggen we er weer vroeg in bed. Patrick krijgt schrik als hij eraan denkt dat hij na deze vakantie weer lange dagen zal moeten werken: 'Ik ben nu moe, maar volgens mij moet ik straks langer werken dan ik nu wakker ben geweest, wat zijn we toch gek in Nederland'.

De volgende dag struinen we wat rond in Malang, onder andere over de plaatselijke vogeltjesmarkt. Uiteraard verkopen ze hier vogels (in alle kleuren, maten) waaronder ook uilen, maar ook katten, muizen, konijnen, hondjes, krekels, wormen (waarschijnlijk vogelvoer) aapjes en een heuse slang (geen kleintje hoor). We wandelen langs de rijke buurt van Malang. Dit is een brede laan en wat pleintjes met koloniale huizen uit de tijd dat de Nederlanders hier de dienst uit maakten. Indien onderhouden, zijn het leuke optrekjes en de meeste mensen die hier wonen zijn professor, dokter of notaris. Een deel van het rondstruinen doen we met de fietstaxi. We gaan allebei enthousiast zitten, maar dan blijkt dat we er eigenlijk helemaal niet met z'n tweeën in zo'n bak passen. We zijn wat breder gebouwd dan de gemiddelde Indonesiër. Patrick zit en ik hang er een beetje schuin bij (op de foto's zie ons elk alleen, dan is het ruim zat, maar geloof me, we zaten er echt met z'n twee in). Vaak bieden ze ons ook ritjes aan als we onze grote rugzakken bij hebben, dat past never nooit nie. Het lijkt me een erg zwaar beroep. Geen versnellingen, sturen met een bak, en zodra het steil is, moeten de fietsers vaak duwen, maar gelukkig is bestemming die we gekozen hebben, via een vlakke weg te bereiken.

Uiteindelijk moeten we ons nog haasten voor de avondtrein naar Yogyakarta, maar zoals gebruikelijk vertrekt deze te laat, was het zweet niet nodig geweest. Voordat het donker wordt, kunnen we nog genieten van het landschap ten zuiden van Malang, dat voornamelijk uit rijstvelden bestaat in alle vormen en maten, met diepe rivierkloven, waarin elke meter in gebruik is genomen, aangevuld met eendenhoeders, waterbuffels en kleine dorpjes met bebouwing tot bijna op het spoor. Rond middernacht zullen we in Yogyakarta aankomen, hopelijk vinden we ons ‘Losmen Lucy' in het donker.