Yogyakarta is zo'n relaxte stad, dat dit de uitvalsbasis voor de komende dagen wordt. Het openbaar vervoer is goed geregeld, het eten is er goed en lekker en nu de Indonesische vakanties voorbij zijn, is het ook wat rustiger op straat. We bezoeken twee tempelcomplexen: de Borobudur (boeddhistisch) en Prambanan (grotendeels hindoeïstisch en deel boeddhistisch). De tempels zijn nauwelijks te beschrijven, dus je zult gewoon de foto's moeten bekijken. Na een overnachting bij de Borodudur lopen we een stukje van de pelgrimstocht die mensen vroeger aflegden, via de Pawontempel en Menduttempel. Verder hebben we hier het Kraton (paleis van de sultan, die er nu nog woont met zijn 7 vrouwen en 22 kinderen) bezocht en het waterkasteel Taman Sari. Dit is kasteel is in 1758 gebouwd voor de sultan en zijn gevolg als waterpretpark. Na wat oorlogen en aardbevingen staan er nu er slechts onderdelen nog overeind, maar er zijn plannen om het geheel te renoveren.

We kunnen eerst de Taman Sari niet vinden. Op een gegeven moment hebben we een stuk muur, maar er zouden ook zwembaden moeten zijn. We zien wel allerlei oude gebouwen, die ooit onderdeel waren van het kasteel, maar voor de rest een heleboel huisjes. Waar het waterkasteel niet meer is, zijn namelijk gewoon mensen gaan wonen. Op een gegeven moment lopen we rond een stukje gebouw, waar je zou moeten kunnen (denken we), maar we vinden geen ingang. Wanneer we voor de derde keer voorbij hetzelfde huisje komen, komt de eigenaresse naar buiten en helpt ons een handje. Ze brengt ons naar de ingang en legt uit dat het de moskee is, die tot het waterkasteel behoort. Ze speelt ook maar gelijk voor gids en legt de opbouw van de moskee uit en laat zien dat ook mensen die wat minder in Allah geloven, maar meer vasthouden aan hun oorspronkelijke geloof, hier hun plekje kunnen vinden, omdat ze boven een waterbron kunnen staan, rechtstreeks onder de zon, kortere lijnen zijn er niet volgens haar. Ze brengt ons vervolgens door de nauwe (auto- en scootervrije!) straatjes naar de zwembaden, die reeds grotendeels gerenoveerd zijn. Ondertussen vertelt ze over de plannen van de sultan. De huidige sultan is nog steeds eigenaar van de grond en wil het waterkasteel in oude glorie herstellen (geplande einddatum 2015). Echter, op de plek waar dit weer zou moeten verrijzen, staan nu ongeveer duizend woningen, waarin gemiddeld 10 personen wonen. Deze woningen zullen allemaal moeten verdwijnen en op mijn vraag waar ze dan heen gaan, legt ze uit dat ze een keuze hebben. Ze kunnen een vergelijkbare woning krijgen, een paar kilometer verderop, op een heuvel, maar daar is het warm en er is geen stromend water óf ze kunnen 1,8 mln rupiah krijgen, ongeveer € 160 om zelf iets nieuws te zoeken. De alternatieve woning vindt ze niets en het geld eigenlijk wat weinig, maar ze blij dat ze de keuze hebben gekregen. Tegelijkertijd meent ze dat ze zich goed moet realiseren dat ze reeds generaties lang gratis op de grond van de sultan mogen wonen. Mensen die destijds voor de sultan werkten, mochten een huisje bouwen en haar grootouders hebben voor de sultan gewerkt. Ze weet nog niet goed wat ze moet doen en wacht de plannen af, maar is wel erg trots dat het waterkasteel in ere wordt hersteld.

Tot slot reizen we nog richting de zee, om zandduinen te gaan bekijken. We hebben er mooie foto's van gezien en willen die wel in het echt zien. Echter, we constateren dat we ondertussen soms wel erg gemakkelijk vertrekken zonder goed inlichtingen in te winnen, terwijl we eigenlijk gewend zijn om zaken eerst goed uit te zoeken. Vaak pakt het goed uit, maar vandaag toevallig wat minder. We zijn vergeten om goed te informeren waar die duinen nu eigenlijk precies liggen, als we eenmaal bij de zee zijn en of ze wel voor ons bereikbaar zijn te voet en hoe groot het eigenlijk is enzovoorts. Dit constateren we pas als we Parangtritis en daar spreken de mensen amper een woord Engels en ons Indonesisch is net genoeg om de richting te kunnen vragen. Dus we wandelen maar gewoon weg en we zien wel. Op een gegeven moment zien we enkele duinen, zoals we ze verwachten en we lopen er een eindje in, maar we denken dat we niet goed zitten en wandelen langs de weg verder. Uiteindelijk komen we in Depok, het volgende kustdorpje aan en zien op een bord dat we de duinen allang voorbij zijn gelopen. Na het bewonderen van de vangst van de dag (zie foto), wandelen we langs het strand terug, want dan zouden we er vanzelf voorbij moeten komen. We zien vanalles: vissers met netten, vissers met hengels, vogeltjes, armmoedige huisjes, de meest simpele slaapplaatsen, woeste golven, krabben en veel zwart strand, maar geen duinen. Wanneer we een paar uur later terug zijn in Parangtritis, zie we een bord, waarop duidelijker te zien is waar de duinen liggen. Tja, we hadden bij onze eerste stop gewoon verder het achterland in moeten lopen en dan waren we er waarschijnlijk vanzelf uitkomen. We hebben geen tijd meer om nog terug te gaan, omdat we de bus terug moeten hebben en het begint te regenen. We besluiten dat het jammer is, maar dat we in Dubai straks waarschijnlijk nog genoeg zandduinen zullen zien.

We gaan het onderdeel Indonesië afsluiten. Het visum is bijna op en de LP bijna versleten. We hebben drie eilanden van Indonesië bezocht: Bali, Flores en Java. Bali is mooi, maar we hadden moeite met de sfeer van het eiland en was moeizaam om door te reizen. Flores is eenvoudig, maar wij voelden ons helemaal thuis. Java is enerzijds verder ontwikkeld, maar dit beperkt zich ook tot bepaalde regio's, waardoor tegenstellingen erg zichtbaar worden op het eiland. Java is relaxt reizen en je hebt snel het gevoel in het dagelijkse leven ondergedompeld te worden.

We kwamen uit Maleisië wat vergeleken Indonesië meer Westers aandoet (naar onze maatstaven meer ontwikkeld is). Het was daarom ook gemakkelijker voor ons om te reizen en verblijven. Op Indonesië zijn we zelf steeds een attractie en daar word je soms moe van, maar als verlegen mensen spontaan giechelend een handje komen geven, levert dat ook weer energie. We gaan nu vertrekken richting Nepal. Eerst met de trein naar Jakarta, met het vliegtuig naar Kuala Lumpur en na twee dagen door naar Kathmandu. We zijn benieuwd wat het daar ons gaat brengen.