Tjonge jonge, het valt niet mee informatie te krijgen over een traject wat niet zoveel mensen afleggen. We willen naar Bardia NP, maar lukt amper om te achterhalen hoe lang we daarover gaan doen en welke bus we moeten hebben. Meestal gebruiken we meerdere bronnen om info te halen en als er twee of meer met elkaar overeenstemmen, gaan we ervan uit dat dat het juiste is. Maar nu lijkt er geen overstemming in de info te willen komen. We hebben op verschillende plekken geïnformeerd, de LP erop na geslagen, gegoogled, maar de reistijd varieert tussen 9 uur tot 15 uur tot 'very very long'. En welke bus, tja daar verschillen de meningen ook nogal over. Daarom hebben we besloten de rit in twee te knippen, om te voorkomen dat we midden in de nacht in de middle of nowhere aankomen. We boeken een toeristenbus richting Butwal, omdat deze het snelst zou gaan, want die stopt onderweg niet. Ja... dat had je gedacht. Hij is toeristenbus tot de eerste stad (na ongeveer 20 minuten) en vanaf dat moment is hij gewoon bus, waar iedereen op elk gewenste plek kan in- of uitstappen. Geeft niets, het maakt de reis een stuk interessanter, maar ook een stuk langer. Opeens stopt de bus ergens waar geen mensen staan, midden in het bos en een heleboel passagiers schieten naar buiten. Patrick en ik kijken wat verbaasd rond, maar ontdekken al snel dat dit een plaspauze is. Als de chauffeur moet pissen, zet hij de bus gewoon even aan de kant en de rest mag dan ook snel ff. Maar let wel goed op, want als de chauffeur de bus weer start, zorg dan maar dat je op je plekje zit, want hij rijdt gewoon weg. Alhoewel, ik zag de hulpmannen wel ff snel koppen tellen.

Elke bus heeft dus zijn chauffeur en die heeft maar één taak: rijden. Meestal zijn er twee andere mannen bij. De ene zorgt voor de bagage en de andere voor de betaling van de zitplaatsen. Zij houden ook in de gaten of er mensen in of uit moeten. Een klap op de bus is ‘stoppen', twee klappen is ‘rijden'.

Halverwege hebben we een lunchstop, alwaar Dal Bhat gegeten wordt. Dit is het nationale gerecht van Nepal. De keren dat ik het gegeten heb, kreeg ik een metalen bord met vakjes of bakjes. Je krijgt een dot rijst en een bakje linzensoep en daarnaast vaak nog twee of drie bakjes met groenten in het zuur, curry of aardappelen, al naar gelang de kok het belieft klaar te maken. De rijst en linzensoep worden aangevuld totdat je geen boe of bah meer kan zeggen. Hier wordt het iets simpeler gegeten: een groot metalen dienblad en daar gaat gewoon alles op en je eet het met je handen, want bestek is nergens te vinden. Men spreekt hier dan ook van 'Dal Bhatpower, 24 hours' . Patrick en ik besluiten, enigszins beïnvloed door de mate van hygiëne hier, dat we niet zoveel honger hebben en met een zakje chips voldoende onze magen vullen. We hangen verder wat rond en Patrick maakt een foto van een andere bus, waarop enkele geiten als lading staan. Ja, hier kan alles met de bus mee. Als het op het dak past, kan het mee als bagage (denk aan zakken voedsel, meubels, fietsen en dus ook geiten en kippen). De eigenaar/begeleider van de geiten blijkt een jongetje te zijn en hij komt trots aan Patrick vertellen dat het zijn geiten zijn en Patrick showt hem de gemaakte foto. Vrienden zijn hier snel gemaakt.

Op een gegeven moment stapt er een man in en die heeft drie kannen diesel bij zich, waarvan er één niet goed sluit. Het stinkt binnen no-time naar diesel in de gehele bus en hij krijgt ruzie met een vrouw, die vindt dat hij zijn kannen vast moet zetten. Hij mag ze niet in de buurt van haar zetten. Als alles eigenlijk net goed staat, moet de bus hard remmen en ja hoor, donderen die kannen diesel natuurlijk om, bij de boze vrouw over haar rokken. Nou toen waren de rapen gaar natuurlijk. Gelukkig was hij snel op plaats van bestemming. We laden ook nog een oud vrouwtje in, dat een soort ontsteking heeft aan haar been. Ze kan zelf niet lopen en haar been kan niet krom. Ze wordt met vereende krachten ingeladen, gelukkig weegt ze niets en is het tanige vrouw.

Het verkeer valt ons in Nepal ontzettend mee. We hadden de meest wilde verhalen gelezen, maar het verloopt allemaal vrij rustig. De wegen zijn wisselend van kwaliteit, maar niet zo slecht als op Flores, maar wat vooral bijdraagt aan de overzichtelijkheid is de snelheid. Het verkeer rijdt gewoon niet zo snel, er zijn nog niet veel ato's. het gemotoriseerd verkeer bestaat voornamelijk uit bussen en vrachtwagens. De rest van het verkeer wordt gevormd door fietsers, voetgangers, koeien en karren met buffels ervoor. Hoe verder we van Kathmandu af geraken, hoe minder gemotoriseerd verkeer en hoe meer van het andere.

Halverwege de middag komen we in Butwal aan. Butwal is een echte Tharustad, stoffig, lawaaierig, druk. Het is niet toeristisch. Als er al toeristen komen, komen ze niet verder dan het busstation om over te stappen. We kunnen in eerste instantie niet goed achterhalen waar we ergens zijn afgezet en kunnen daarom geen van de hotels vinden die in de LP genoemd staan. Dus lopen we maar wat rond en zien op een gegeven een hotel dat er aan de buitenkant redelijk uitziet. We informeren naar de prijs en gaan kijken naar de kamer. Al lopend door het hotel hebben we al minder zin in deze slaapplaats. Het voelt niet fijn aan, maar als we de kamer zien, zijn we gelijk klaar. Ik weet € 4 is niet veel, maar ik weiger op deze kamer te slapen. Grote kamer, maar goor.... Vier matrassen liggen op de grond nog te vies om aan te raken. In de badkamer ben ik niet eens meer gaan kijken. Toch maar doorzoeken naar de aanbeveling in de LP. Eindelijk vinden we iemand die het hotel kent en hij regelt gelijk een riksja voorons. We spreken de prijs af van 50 rupiahs en de man fietst ons met onze rugzakken richting het hotel. Hij moet flink trappen, want het gaat wat bergop. Eenmaal daar wil hij 100 rupiahs hebben. Dat is uiteraard tegen de afspraak in. Hij had sowieso een flinke fooi kunnen krijgen, omdat we gewoon een zware lading zijn, maar ineens dubbel tarief, dat kan zomaar niet ('
'zo zijn we niet getrouwd' zou mijn oma zeggen). Maar we hebben geen zin om over € 0,50 ons druk te maken, dus doen we dat ook niet. Later blijkt dat normaal zo'n stukje ongeveer € 0,15 moet kosten, dus we zijn wel afgezet voor € 0,85. Het moet niet gekker worden. We vinden uiteindelijk een leuk hotelleke en eten bij de golfclub (ook aanbeveling in LP) want de andere eetstekkies zien er wat smoezelig uit en slaan we graag over.

Het enige dat we nu nog moeten regelen is de bus voor morgen richting Bardia. Na verschillende keren vragen, trekken we de conclusie dat een Nepalees echt niet weet hoelang de reistijd of reisafstand is, wanneer het langer is dan 1 uur of verder is dan 25 km. Ze gokken of baseren op ervaring, maar het varieert echt weer van 100 km tot 500 km en 5 uur tot 15 uur, ze weten het gewoon niet. Ook het achterhalen van het vertrektijdstip is een hele klus. Zo'n gesprekje verloopt ongeveer zo:

• - Weet u hoe laat de bus naar Ambassa gaat?
• - Elk uur
• - Heel uur, half uur kwart over?en vanaf wanneer?
• - Wanneer wil je vertrekken?
• - Rond 7 uur
• - De bus gaat om 7:30
• - Ok bedankt
• - Ik zal het loket even wijzen en voor de zekerheid even vragen
• - Fijn,bedankt
• - De bus gaat om 5:00 en 5:40 uur
• - Ooo, dat is wel erg vroeg ineens. Gaat er niet eentje om acht uur of zo?
• - Ok, 8:30 uur
• - Is er nog eentje vroeger?
• - Ook goed, 7:30 uur.

Patrick en ik kijken elkaar aan. Deze informatie komt niet echt betrouwbaar over, maar de man doet erg zijn best om ons te helpen en we weten in ieder geval bij welk loket we een kaartje kunnen bemachtigen. We besluiten om rond 7:00 uur gewoon maar naar het busstation te gaan en maar te zien wanneer de bus vertrekt.

Bij het hotel biedt de manager aan om voor ons te informeren. Hij komt meldt ons: 5:00 uur, 5:40 uur, 6:45 uur en dan nog om 8:15 uur. We besluiten de bus van 6:45 dan te nemen. Omdat we niet kunnen ontbijten, besluiten we wat bij de marktkraampjes te kopen. We hebben al wat koekjes, nu nog een pakje drinken en wat banaantjes. Patrick vraagt om 6 banaantjes. Patrick geeft twee keer met zijn handen aan dat hij er 6 wil hebben. Ze snappen het en we rekenen € 0,40 met de zoon en moeder zoekt de beste banaantjes voor ons uit, maar ze pakt er totaal 12 in. Het is wat veel, maar aangezien we al betaald hebben, nemen we ze ook maar mee.

Kaartje gekocht, onze rugzakken gaan deze keer achterin, want het dak ligt al vol met lading en we vertrekken. Onderweg krijgen we regelmatig controle. Hoe verder we naar het westen gaan, hoe vaker we controle hebben en af en toe moet er met geld geschoven worden. Als we uiteindelijk bij de grens van Bardia NP aankomen, komt er een soldaat checken of er niets ongeoorloofd mee in of uit het park wordt genomen. Na vele uren komen we aan bij Ambassa en daar wacht iemand ons op van Forest Hideway, onze plek voor de komende dagen.

Eenmaal bij het resort worden we welkom geheten door de manager en spreken we door wat we allemaal zouden willen doen. Je kunt alles los boeken of een compleet pakket nemen. We laten ons graag verassen en nemen een pakket, maar omdat we rustig aan willen doen, willen we een nacht extra zonder activiteiten. Hij vindt het prima en geeft deze nacht er bij kado. We horen 's avonds vanzelf wat er de komende dagen gaat gebeuren.